“ಆಷಾಢಮಾಸ ಬಂದೀತವ್ವ
ಖಾಸ ಅಣ್ಣ ಬರಲಿಲ್ಲ ಕರಿಯಾಕ..
ಎಷ್ಟು ನೋಡಾಲಿ ಅಣ್ಣಾನ ದಾರಿ…
ಸುವ್ವನಾರೀ..ಸುವ್ವಾರೀ…..”
ಮದುವೆಯಾಗಿ ಗಂಡನ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಹೆಣ್ಣು ,ಮೊದಲ ಆಷಾಢದಲ್ಲಿ
ಮತ್ತೆ ತವರಿಗೆ ತೆರಳವಳು.ಆ ಹೆಣ್ಣಿನ ಮನದ ತುಮುಲದ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನ ನಮ್ಮ ಜನಪದರು ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆ ಬಣ್ಣಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
ಈಗ ಆಷಾಢ ಕಳೆದು ಶ್ರಾವಣಕ್ಕೆ ಕಾಲಿರಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಅದೇ ಹೆಣ್ಣಿನ ತುಮುಲವನ್ನ ನಮ್ಮ ಇಡೀ ಸಮಾಜವೇ ಹೊಂದುವ ಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಿದೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಕಾರಣ ಬಹಳ ಸ್ಪಷ್ಟ. ಕೋವಿಡ್ ನ ಹಾವಳಿ.ಪರಸ್ಪರ ಒಡನಾಟಕೂಡದು. ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತರ,ಮುಖ ಕವಚ,ಇತ್ಯಾದಿ ನಡೆವಳಿಕೆ-ನಿಬಂಧನೆಗಳ ಸರಪಳಿ ನಮ್ಮ ದೇಹಕ್ಕೇ ಧರಿಸಿಯಾಗಿದೆ. ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಿ ಪಾಲನೆ ಅನಿವಾರ್ಯ.
ಒಂದು ಕ್ಷಣ, ಕಳೆದ ವರ್ಷದ ಶ್ರಾವಣದ ಚಿತ್ರ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ
ಮಂಗಳಗೌರಿ,ವರಮಹಾಲಕ್ಷ್ಮಿ, ನಾಗರ ಪಂಚಮಿ, ಕೃಷ್ಣಾಷ್ಟಮಿ….ಇತ್ಯಾದಿ..ಒಂದೇಎರಡೆ?. ಹಬ್ಬಗಳ ಸಾಲು ಸಾಲು.ಶ್ರಾವಣದ ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ಹಬ್ಬಗಳಾಚರಣೆ, ಮಹತ್ವವನ್ನ ಸಾರುತ್ತದೆ. ಆಷಾಢದಲ್ಲಿ ಮೋಡಮುಸುಕಿದ ವಾತಾವರಣ. ನಂತರವೇ ಶ್ರಾವಣ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಚದುರಿದಂತೆ ಮಳೆ ಶುರುವಾಗಿ ಹಳ್ಳಕೊಳ್ಳಗಳು ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯುತ್ತವೆ. ನದಿಗಳೂ ತುಂಬಿ ಭೋರ್ಗರೆಯುತ್ತವೆ. ಸುತ್ತಲೆಲ್ಲವೂ ವರ್ಷ ಋತುವಿನ ರಿಂಗಣ.
“ಬಾನ ಕಣ್ಣಿನ ತುಂಬ ನೀರಾಡಿತು ;
ಮನೆಮನೆಯ ಬಾಗಿಲನು ಮಳೆ ತಟ್ಟಿತು ;
ಉತ್ತ ಮಣ್ಣಿನ ಕನಸು ಕೆನೆಗಟ್ಟಿತು;
ಶ್ರಾವಣ ಭಾದ್ರಪದ-ವರ್ಷ ಋತು”
ಎಂದು ಋತುಪಲ್ಲವ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಕವಿ ಕೆಎಸ್ ನರಸಿಂಹಸ್ವಾಮಿ ಅವರು ಋತುಗಳ ಚಹರೆಯನ್ನ ಕಡೆದಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.ಋತುಗಳ ನಡೆ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ.ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿ ನಿಸರ್ಗ ತನ್ನ ಸಹಜ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ತಾಳಿಕೊಂಡೇ ಸಾಗುತ್ತದೆ.
ದುರಂತವೆಂದರೆ ಈ ಬಾರಿಯ ನಿಸರ್ಗ ನಮಗೆ ಪ್ರಕೋಪ ತಂದಿದೆ.
ಅದೂ ನಿಸರ್ಗದ ಮೇಲೆ ಆರೋಪ ಮಾಡುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಮನುಜರೇ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಸ್ವಯಂಕೃತಾಪರಾಧ.
ಕೋವಿಡ್ ನ…ಹಾವಳಿಯಿಂದಾಗಿ ನಮಗೆ ನಾವೇ ಅತ್ಯಂತ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಹಬ್ಬಗಳನ್ನ ಆಚರಿಸುವ ಹೊಣೆ ನಮ್ಮದಾಗಿದೆ.ಸಾಮಾನ್ಯ ಹಬ್ಬಗಳನ್ನ ಮನೆಮಂದಿ,ನೆರೆಹೊರೆಯವರೂ ಕೂತು ಕಲೆತು ಆಚರಿಸುವ ಪರಿಪಾಠವಿದೆ. ಆದರೆ ಇವತ್ತಿನ ವಿದ್ಯಮಾನ ಅದಕ್ಕೆ ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಮನೆಮಂದಿ ಮಾತ್ರ
ಈಗಿನ ಹಬ್ಬಗಳ ಸವಿಯನ್ನ ತಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿದೆ.ಏಕೆಂದರೆ ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯರ ಹೊರತಾಗಿ ಬೇರೆಯವರನ್ನ ಆಮಂತ್ರಿಸಿದರೆ ಕೊರೋನ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕದ ಆತಂಕವನ್ನೂ ಕರೆದುಕೊಂಡಂತಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ.
ಆಷಾಡದವರೆಗೂ ನವದಂಪತಿಗಳಾಗಿದ್ದವರು,ಆ಼ಷಾಢಪೂರ್ತ ಬೇರೆಬೇರೆಯಾಗಿಯೇ ಇರಬೇಕೆಂಬ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕಟ್ಟಳೆಯಿದೆ. ಆಷಾಢದಲ್ಲಿ ಅತ್ತೆ ಸೊಸೆ ಒಂದೇಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಬಾರದು ಎಂದೂ ಹೇಳುವುದುಂಟು. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಅಂದಂದಿನ ಕಾಲದ ಅರ್ಥವಿತ್ತು.ಈಗ ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಿತ್ರವೇ ಬದಲಾಗಿದೆ. ದುಡಿಯುವ ದಂಪತಿಗಳು ಈ ಸಂಕಲೆಯಿಂದ ಅನಿವಾರ್ಯ ಹೊರ ಬರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹಾಗಿದೆ.
ಪ್ರಸ್ತುತ ಸಣ್ಣಕುಟುಂಬಗಳೇ ಈಗ ಕಾಣಸಿಗುವುದು. ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ,ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ಮಗು. ನಗರವಾಸಿಗಳಾದರಂತೂ ಅವಲಂಬಿತರ ಪಾಡು ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ.
ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬ,ಆಚರಣೆ..ಎಲ್ಲವೂ ಮನಸ್ಸಿನ ಸ್ಥಿತಿ ಎಂದರೆ
ಅಚ್ಚರಿಯಲ್ಲ.. ಹಿರಿಯರು ಒಂದು ಜಾಣ ಮಾತು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ.
ಉಂಡಿದ್ದೇ ಉಗಾದಿ ಮಿಂದಿದ್ದೇ ದೀಪಾವಳಿ ಅಂತ.ಈ ಮಾತು
ಮನಸ್ಸಿನ ವ್ಯಾಪಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ ಇಂದು ಎಲ್ಲ ಕುಟುಂಬಗಳೂ ಹಬ್ಬ ಅಂದರೆ ಉಂಡು,ಉಟ್ಟು ಖುಷಿ ಪಡಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತವೆ.
ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ,ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ ನಾವು ಸಮೃದ್ಧರು. ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ
ಸ್ವಲ್ಪ ಏರುಪೇರಾಗುತ್ತದೆ,ನಿಜ. ಯಾವುದೇ ಆಚರಣೆಗೆ ಮೊದಲು
ನಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ಆವರಣ ತಿಳಿಯಾಗಿರಬೇಕು.ಆಗ ಮಾತ್ರ ನಾವು ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡು ಅದರ ಸವಿ ಅನುಭವಿಸಬಹುದು.
ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸಡಗರ,ಸಂತಸ ನಮ್ಮಮೈಮನಗಳಲ್ಲಿ ಸುಳಿದಾಡುವುದಿಲ್ಲ.
ಭೂಕಂಪ, ಪ್ರವಾಹ, ಕ್ಷಾಮ,ಯುದ್ಧ, ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಅನುಭವ ನಮಗೆ ಆಗಿದೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾದ ಸಮುದಾಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಅನುಕಂಪ ಪಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಹಬ್ಬ,ಉತ್ಸವಗಳ
ಸಡಗರ ಹಿತವೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಈಗ ಅಂಥದೇ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಪ್ರಕೋಪ ನಮ್ಮನ್ನ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ದೇಶದ
ಯಾವುದೋ ಊರು,ಯಾವುದೋ ಪ್ರದೇಶ,ಯಾರೋ ಒಂದಿಷ್ಟು ಜನ,ಜಾನುವಾರು,ಆಸ್ತಪಾಸ್ತಿ ಹಾನಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಮುಖೇನ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿ ತಲುಪುತ್ತಿತ್ತು. ಓದಿ, ವೀಕ್ಷಿಸಿ ತುಟಿಯನುಕಂಪ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತದ್ದೆವು.
ಈಗ ಆ ಭಯಾನಕ ಆತಂಕ,ತಲ್ಲಣ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲೇ ಇದೆ.
ಯಾರಿಗೆ ಹೇಳುವುದು? ಈ ನಡುವೆ ಶ್ರಾವಣ ಶುರುವಾಗಿದೆ.
ಕವಿ ಬೇಂದ್ರೆ ಅವರು
“ಬಂತು ಶ್ರಾವಣ ಬಂತು ಕಾಡಿಗೆ, ಬಂತುನಾಡಿಗೆ,ಬಂತು ಬೀಡಿಗೆ…
ಕಡಲಿಗೆ ಬಂತು ಶ್ರಾವಣಾ| ಕುಣಿದ್ಹಾಂಗ ರಾವಣಾ|
ಕುಣಿದಾವ ಗಾಳಿ| ಭೈರವನ ರೂಪತಾಳಿ…
ಕವಿ ಕಂಡ ಶ್ರಾವಣ ಆಗ ಆಪ್ಯಾಯಮಾನ. ನಿಸರ್ಗದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನ ಕಂಡು ಉನ್ಮತ್ತರಾಗಿ ಹಾಡಿದರು.ಆ ಕವಿತೆಯ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ “ರಾವಣಾ.”ಎಂಬ ಪ್ರತಿಮೆಯೂ ಇದೆ. ಕೋವಿಡ್ ವೈರಾಣುವಿನ ಸ್ವಚ್ಛಂದ
ವಿಹಾರ ನನಗೆ ರಾವಣನ ರೂಪವೇ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ವೈರಾಣು ಪರಿಣಾಮದಲ್ಲಿ ಜ್ಯಾಮಿತಿ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದಂತೆ ಉಲ್ಬಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಸಾವಿರ,ಲಕ್ಷ,ಕೋಟಿ ಜೀವಗಳ ಹನನ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ರಾವಣನ ಕುಣಿದಾಟ ನಾವು ನೋಡಿಲ್ಲ.ಅವನೊಬ್ಬ ಖಳನಾಯಕ ಕೆಲವರಿಗೆ ಪ್ರತಿನಾಯಕ. ಕವಿತೆ ಓದಿ ಆನಂದಿಸಿದೆ.ಕವಿಯ ಧ್ವನಿ ಅಮರ. ಅದರ ಅನುಭವ ,ಕವಿಸಮಯಕ್ಕೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂಜರಿಕೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಮನೆಯಂಗಳವೇ ಕ್ವಾರಂಟೈನ್ ಆಗುವ ,ಮನೆಯೊಳಗೇ ಸೀಲ್ ಡೌನ್ ಆಗಿಬಿಡುವ ಸಂದರ್ಭಗಳು,
ಆ ದುರ್ದಿನಗಳು ಯಾರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಒದಗುವುದೋ ನಮ್ಮರಿವಿಗೆ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ.
ನಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯ,ನಮ್ಮ ಜಾಗೃತಿ, ವೈದ್ಯಕೀಯ ವಿಜ್ಞಾನದ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನ ಚಾಚೂ ತಪ್ಪದೇ ಪಾಲಿಸಿ ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಆಚರಣೆಗಳ ಮೊದಲಿನ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನ ಕಾಣುವ ಕನಸು ನಮ್ಮದಾಗಿರಲಿ. ಅಂತಹ ಕನಸು ನನಸಾಗಿಸೋಣ. ಸಾಮೂಹಿಕ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ಕೋವಿಡ್ ….ತೊಲಗಿಸೋಣ.
ಸದ್ಯ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಶ್ರಾವಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸೂತಕದ ಛಾಯೆ
ಆವರಿಸಿದಂತಾಗಿದೆ ಅಂತ ಅಂದರೂ ಅದೊಂದು ಮನಸ್ಸಿನ ಸ್ಥಿತಿ ಅಂದಮೇಲೆ …..ಮುಂದೆ ಏನೂ ಹೊಳೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ…ಕ್ಷೇಮ ಎನ್ನುವ ಅಣ್ಣಇನ್ನೂ ಯಾಕ ಬಂದಿಲ್ಲ.. ಕರಿಯಾಕ…!? ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ
ಇಡೀ ಜನಪದ ಗೀತೆಯ ಪಲ್ಲವಿಯೇ ಕೇಳುವಂತಾಗಿದೆ ನಮ್ಮ ಸ್ಥಿತಿ.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ ಈ ಸಲ ಶ್ರಾವಣಕ ಹಿಂದಿನ ಬಣ್ಣವಿಲ್ಲ , ಆದರೂ ಭರವಸೆ ಒಂಚೂರು ಮಾಸಿಲ್ಲ
