ರಫೇಲ್ ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನದ ಮೊದಲ ಕಂತು ಭಾರತಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದೆ. ಇದರೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮ ವಾಯು ಪಡೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಶಕ್ತವಾಗಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆಂದರೆ ಚೀನಾದ ಜತೆಗಿನ ಗಡಿ ವಿವಾದದ ನಡುವೆಯೇ ತುರ್ತಾಗಿ ಈ ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನಗಳು ಅಂಬಾಲ ವಾಯು ನೆಲೆಗೆ ಬಂದಿಳಿದಿರುವುದು.
ಹಾಗೆಂದು ಚೀನಾ ಇಂತಹ ವಿಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಎಂದೇನಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದು ಐದನೇ ಪೀಳಿಗೆಯ (ಜನರೇಶನ್) ಜೆ-20 ಚೆಂಗ್ಡು ಜೆಟ್ ಆಗಿದ್ದರೆ, ರಫಲ್ 4.5ನೇ ಪೀಳಿಗೆಯ ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನ. ಇದರಲ್ಲೇ ಅರ್ಥವಾಗಿರಬಹುದು. ಇದು ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚು ಸುಧಾರಿತ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಹೊಂದಿದೆ ಎಂಬುದು. ಇಷ್ಟಲ್ಲದೆ ಜೆ-20ಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ರಫಲ್ ಹೆಚ್ಚು ಇಂಧನ ಮತ್ತು ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರ ಹೊತ್ತೊಯ್ಯಬಲ್ಲ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಕೂಡ ಹೊಂದಿದೆ.
ಇದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಜೆ-20 ಫೈಟರ್ ಜೆಟ್ ಇದುವರೆಗೆ ವಾಸ್ತವ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗಿ ಭಾಗಿಯಾದ (ಆಕ್ಚುವಲ್ ಕಾಂಬ್ಯಾಕ್ಟ್) ಅನುಭವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಫ್ರಾನ್ಸ್ ನಿರ್ಮಿತ ರಫೇಲ್ ಈಗಾಗಲೇ ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನ, ಲಿಬಿಯಾ, ಮಾಲಿ ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರೀಯ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಸಾಬೀತು ಮಾಡಿದೆ. ಈ ಮೂಲಕ ರಫೇಲ್ ನೈಜ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಅರಿವು ಈಗಾಗಲೇ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಆಗಿ ಹೋಗಿದೆ.
ಭಾರತಕ್ಕೆ ಯಾಕೆ ಅಗತ್ಯ ?
ಮೂರು ಕಡೆ ಸಮುದ್ರ, ಒಂದು ಕಡೆ ಹಿಮಚ್ಛಾದಿತ ಪರ್ವತ ಸಮೂಹವನ್ನೇ ಹೊಂದಿರುವ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಇಂಥ ಹೊಸ ಪೀಳಿಗೆಯ ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನ ಅಗತ್ಯ ಮತ್ತು ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇದ್ದೇ ಇತ್ತು. ಇದುವರೆಗೆ ಫೈಟರ್ ಜೆಟ್ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ರಷ್ಯಾವನ್ನೇ ಭಾರತ ಅವಲಂಬಿಸಿತ್ತು. ಮಿಗ್-21 ಮತ್ತು ಮಿಗ್ -27 ಭಾರತದ ವಾಯು ದಾಳಿಯ ಪ್ರಬಲ ಅಸ್ತ್ರವಾಗಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಪದೇ ಪದೆ ಮಿಗ್ ವಿಮಾನಗಳು ಪತನ ಆಗುತ್ತಿರುವಂತೆಯೇ ಇದನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ ಆಧುನಿಕ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಯತ್ನಕ್ಕೆ 2018ರಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಕೈ ಹಾಕಿತು.
ಸದ್ಯದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮ ವಾಯು ಪಡೆಯು ಕೇವಲ 31 ಸ್ಕ್ವಾಡ್ರನ್ ಆಗಿದೆ. ಒಂದೆಡೆ ಚೀನಾ, ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಹೀಗೆ (ನೇಪಾಳ, ಶ್ರೀಲಂಕಾ ನಗಣ್ಯ) ಪ್ರಬಲ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿರುವ ಭಾರತವು ಮುಂದಿನ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸ್ಕ್ವಾಡ್ರನ್ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಕನಿಷ್ಠವೆಂದರೂ 42ಕ್ಕೆ ಏರಿಸಲೇಬೇಕಾಗಿದೆ. ಪ್ರತಿ ಸ್ಕ್ವಾಡ್ರನ್ ಗೆ 12ರಿಂದ 24 ಫೈಟರ್ ಜೆಟ್ ಗಳ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಆಗಸದಿಂದ ಆಗಸಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ನೆಲದಿಂದಲೂ ಆಗಸಕ್ಕೆ ನಿಖರ ಗುರಿಯತ್ತ ಕ್ಷಿಪಣಿಯನ್ನು ಉಡಾಯಿಸುವ ಗಂಟೆಗೆ 3,704 ಕಿ.ಮೀ. ವೇಗದಲ್ಲಿ ಹಾರಾಡಬಲ್ಲ ಫೈಟರ್ ಜೆಟ್ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಈ ಅಗತ್ಯತೆಯನ್ನು ಈಗ ರಫೇಲ್ ಪೂರೈಸಿದೆ.
1996ರಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆ ಸುಕೋಯಿ-30 ಫೈಟರ್ ಜೆಟ್ ಖರೀದಿಸಿತ್ತು. ಈಗ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಸುಮಾರು 24 ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕದ ಸುದೀರ್ಘ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಆಗಿರಬಹುದಾದ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಈಗ ವಾಯು ಪಡೆಗೆ ಹೊಸ ಬಲ ಬಂದಂತಾಗಿದೆ.
ರಫಲ್ ಇತಿಹಾಸ
ರಫಲ್ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ತಾಂತ್ರಿಕ ಶಬ್ದ. ಗಾಳಿಯನ್ನೂ ಬೇಧಿಸುವ ಮತ್ತು ಗುರಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯ ಕ್ಷಣದವರೆಗೆ ಯತ್ನಿಸುವ ಎಂಬ ಅರ್ಥ ಇದಕ್ಕಿದೆ. ನಾಲ್ಕು ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಇದನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ 1986ರಲ್ಲಿ ಸಿದ್ಧ ಪಡಿಸಲಾಯಿತು. ಬಳಿಕ 2018ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 165 ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನಗಳು ಸಿದ್ಧವಾಗಿವೆ. ಒಂದು, ಎರಡು ಸೀಟು ಮತ್ತು ಡಬಲ್ ಎಂಜಿನ್ ಗಳನ್ನು ಇದು ಹೊಂದಿದೆ.
ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಹಾರಾಡುತ್ತಲೇ ತೀರಾ ಕೆಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕ್ಷಿಪಣಿಯನ್ನು ನಿಖರ ಗುರಿಯತ್ತ ಉಡಾಯಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇದು ಆಕ್ಸಿಜನ್ ಜನರೇಶನ್ ಸಿಸ್ಟಂ ಅನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಈ ಮೂಲಕ ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ದ್ರವೀಕೃತ ಆಮ್ಲಜನಕವನ್ನು ಹೊತ್ತೊಯ್ಯಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯ ಇದಕ್ಕೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು 3ಡಿ ಮ್ಯಾಪಿಂಗ್, ಇಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಸ್ಕ್ಯಾನಿಂಗ್ ರಾಡಾರ್ ಮೂಲಕ ತಕ್ಷಣವೇ (ರಿಯಲ್ ಟೈಮ್) ಶತ್ರುವಿನ ಗುರಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಇದಕ್ಕಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಮಳೆ, ಮೋಡ, ಹಿಮ ಸೇರಿದಂತೆ ಹವಾಮಾನ ವೈಪರೀತ್ಯಗಳ ನಡುವೆಯೇ ಯಾವುದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾನಾ ಗುರಿಗಳನ್ನು ಏಕ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಇದಕ್ಕಿದೆ.
36ರಿಂದ 50 ಸಾವಿರ ಅಡಿ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಹಾರಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಹೊಂದಿರುವ ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ನಿಮಿಷದಲ್ಲೇ 50 ಸಾವಿರ ಅಡಿ ಎತ್ತರವನ್ನು ತಲುಪಬಲ್ಲದು. ಸುಮಾರು 50 ಸಾವಿರ ಲೀಟರ್ ಇಂಧನವನ್ನು ಹೊತ್ತೊಯ್ಯಬಲ್ಲದು. ಅಮೆರಿಕದ ಎಫ್-16 ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನಕ್ಕಿಂತ 0.82 ಅಡಿ ಹೆಚ್ಚು ಎತ್ತರ ಹಾಗೂ 0.79 ಅಡಿ ಹೆಚ್ಚು ಉದ್ದವಿದೆ.
ಎಫ್-16 ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನದ ಮಿಸೈಲ್ ಬಿಯಾಡ್ ವಿಷುವಲ್ ರೇಂಜ್ (ಬಿವಿಆರ್) 75 ಕಿ.ಮೀ. ಆಗಿದ್ದರೆ, ರಫಲ್ ನದ್ದು 100 ಕಿ.ಮೀ. ಆಗಿದೆ. ಇದಲ್ಲದೆ ಎಸ್ ಸಿಎಎಲ್ ಪಿ ಕರೆಯಲಾಗುವ ನೆಲದಿಂದ 300 ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದ ಗುರಿಗೆ ನಿಖರವಾಗಿ ಕ್ಷಿಪಣಿ ಉಡಾಯಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವೂ ಇದಕ್ಕಿದೆ.
