ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಅಂದರೇಕೆ ಭಯ

ಆಗಿನ ಕಥೆಗಳು ಶುರು ಆಗುತ್ತಿದ್ದುದೇ ಒಂದೂರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ರಾಜ ಇದ್ದ ಅಂತ ಅಥವಾ ಒಬ್ಬ ಶ್ರೀಮಂತ ಇದ್ದ ಅಂತ. ನಂತರ ಒಬ್ಬ ಬಡವನಾದ್ರೂ ಇರ್ತಿದ್ದ ಇಲ್ಲ ಒಬ್ಬ ಕಳ್ಳನಾದ್ರೂ ಇರ್ತಿದ್ದ ಆ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ. ನನಗೆ ಆಗ ಇವರೆಲ್ಲ ಈಗಲೂ ಇದ್ದಾರಾ,ಇದ್ದರೆ ಎಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ,ನಾನು ನೋಡಬಹುದಾ ಎನ್ನುವಂತಹ ಕುತೂಹಲಗಳು.

ಈಗ ರಾಜರುಗಳು ಇಲ್ಲ.ಉಳಿದವರು ಇದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದರೆ, ಮತ್ತೆ ಸಂಡೂರು ರಾಜ,ಮೈಸೂರು ಮಹಾರಾಜ ಅಂತ ನೀನೇ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೀಯ ಅಂತ ಕೇಳುವ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ, ಹೆಸರುಗಳು ಹಾಗೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬಂದಿವೆ,ಅವರ ರಾಜ್ಯಗಳು ಇಲ್ಲ ಈಗ ಅಂತಿದ್ದರು. ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಯಾವಾಗಲೋ ಇವರು ಯುದ್ಧ ಮಾಡಿ ರಾಜ್ಯ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದಲ್ಲ, ಯಾಕೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಹಠಾತ್ತನೆ ಕೇಳಿದಾಗ, ಅಪ್ಪ ಸರ್ಕಾರ,ಚುನಾವಣೆ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಏನೇನೋ ಹೇಳ್ತಿದ್ದರು, ಅದೂ ಅರ್ಥವಾಗ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ತುಂಬಾ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರ,ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ, ಅವುಗಳ ಚುನಾವಣೆ, ಮೇಲ್ಮನೆ,ಕೆಳಮನೆ ಗಳು ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿದ್ದವು ನನಗೆ. ಪ್ರಜೆಯೇ ಪ್ರಭು ಈಗ ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿದ್ದ ಅಪ್ಪನ ಅರ್ಥವಾಗದ  ಮಾತು, ಬೆಳೆದಂತೆಲ್ಲ ಓದಿದ ಅದ್ವೈತದ ಅಹಂ ಬ್ರಹ್ಮಾಸ್ಮಿ ಅಥವಾ ನಾನೇ ಬ್ರಹ್ಮ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಅರ್ಥವಾಗದಂತಹ ಗೊಂದಲಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಹಳ ಕಾಲದವರೆಗೆ ದೂಡಿದ್ದವು.

ಅಂಕ ಪಡೆದರೆ ಜೀವನ

ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದು. ಈಗಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಂಕ ಪಡೆದು ಪಾಸಾಗಲೇ ಬೇಕು ಒಳ್ಳೆಯ ಜೀವನ ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿದ್ದದ್ದೂ ನನಗೆ ಗೊಂದಲದ ಗೂಡೇ ಆಗ. ಅಪ್ಪನ ಪರಿಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಓದಿ ಯಾವುದಾದ್ರು ಸರ್ಕಾರಿ ನೌಕರಿ ಹಿಡಿದರೆ,ಜೀವನ ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ. ಜೀವನ ಅಂದ್ರೆ ಓದೋದು,ನೌಕರಿ ಹಿಡಿದು ಗಳಿಸೋದು, ಮದುವೆ ಆಗಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾಡೋದು. ಇದು ಅಪ್ಪನಿಂದ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಜೀವನದ ಬಗೆಗಿನ ಕಲ್ಪನೆ.

ಯಾಕೆ ಅಪ್ಪ ಗಾಂಧಿ,ಬೋಸ್ ತರಹ ಆಗು ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆ ನೀನೂ ಪ್ರಭು ಆಗಬಹುದು ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಅಂತ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ ಆಗ? ಅದು ನಮ್ಮಂಥವರಿಗಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂಥ ಮಡಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಆಗಿನ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪಾಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದರು,ಅಪ್ಪನೂ ಹಾಗೆಯೇ ಪಾಲಿಸಿದರೇನೋ ಅಂತ ಈಗ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸ್ತಿದೆ.

ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಗುರಿ ಆಕಾಶದೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಇರಬೇಕು ಅಂತ ಯಾಕೆ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರು?! Sky is limit ಅಂತ ಇದ್ದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಗಾದೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪದೇ Beyond sky should be your limit  ಅಂತ ನನಗೆ ಹೇಳಿದರೇಕೆ?! ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾ ಬೆಳೆಸಿ,ಬೆಳೆದಂತೆಲ್ಲ ನನ್ನನ್ನು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಬಂಧಿಸುವ ಸಲಹೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರಲ್ಲಾ ಏಕೆ?!

ಅರಿವಿನ ನನ್ನ ಜೀವನವನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾನೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿದಾಗ ಅಪ್ಪ ತೀರಾ ಅಸಹಾಯಕರಂತೆ ನನಗೆ ಕಂಡುಬಂದಿದ್ದರು. ಉನ್ನತ ವ್ಯಾಸಂಗ ನನಗಿಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ಅಂದಾಗ, ಸರ್ಕಾರಿ ಅಥವಾ ಯಾವುದೇ ನೌಕರಿ ನನಗೆ ಒಗ್ಗಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳಿದಾಗ ಅರಿಯದ ಮೌನಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗಿದ್ದರು. ಹೊರಹಾಕದ ಅಸಮ್ಮತಿ ತುಂಬಾ ದಿನ ಅವರಲ್ಲಿ ಮಡು ಗಟ್ಟಿತ್ತು. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ನಡಿಗೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿ,ನನ್ನಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ತುಂಬಿದವರೂ ಅವರೇ. ಅದೇಕೆ ಅವರೆಣಿಸಿದ ಜೀವನದಿಂದ ಬೇರೆ ತೆರನಾದ ಜೀವನ ನಾನು ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೊರಟಾಗ ಬೇಡ ಅಂದರು? ಕ್ಷಾತ್ರದವರು ಅವರ ರಾಜ್ಯ ಅವರೇ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು,ಯಾರೋ ಕಟ್ಟಿದ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ನನ್ನದು ಅನ್ನಬಾರದು ಅಂತ ಶಸ್ತ್ರಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಸಿ, ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟಾಗ ಅಧೈರ್ಯರಾದದ್ದು ಯಾಕೆ?! ಅಪ್ಪನಿಗೇ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ವಿಶ್ವಾಸ ಇರದಿದ್ದ ಮೇಲೆ ಯಾರಿಗೆ ತಾನೇ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯ?  ಅವರ ಅಸಮ್ಮತಿ ನನ್ನ ಆತ್ಮಸ್ಥೈರ್ಯ ಕುಗ್ಗಿಸಬಹುದು ಎಂದೇಕೆ ಯೋಚಿಸಲಿಲ್ಲ?

ಇದೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ನಾನು ನನ್ನದೇ ಆದ ಜೀವನ ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡೆ,ಅವರು ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಪಂಕ್ತಿಯಲ್ಲಿಯೇ. ಸಂತೋಷಿಸಿದರು ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಕಂಡು. ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ನಾನು ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹಣಕಾಸು ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ತಪ್ಪಿರುತ್ತಿತ್ತೇನೋ, ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ಹಣಕಾಸಿನ ವ್ಯವಹಾರ ತಿಳಿಸಿ, ಅವರ ಸಮಾಧಾನದ  ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಯಾಕೋ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಹಣ, ಅದೂ ನಿರೀಕ್ಷೆಗೆ ಮೀರಿದ ಹಣ ಎಂದರೆ ಭಯ ಇತ್ತು. ಅದನ್ನರಿತೇ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಎಳೆ ಎಳೆಯಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೊನೆಯತನಕ ಒಂದು ರೂಪಾಯಿಯನ್ನೂ ನನ್ನಿಂದ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ ಅವರು. ದೊಡ್ಡ ಮಗನಾಗಿದ್ದರೂ ಮನೆಯ ಯಾವ ಆರ್ಥಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನೂ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಹೇರಲಿಲ್ಲ. ನೀನು,ನಿನ್ನ ಸಂಸಾರ ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿ,ದುಡಿಯುವ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ದಾರಿ ತಪ್ಪಬೇಡ ಅಂತಷ್ಟೇ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅವರೆಣಿಸಿದ ನನ್ನ ಸನಿಹ ಅವರಿಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿದಾಗ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಹತ್ತಿರ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದುಡಿಯಬೇಕು ನೀವೆಲ್ಲ ಅಂತ ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಂಡದ್ದೂ ಇದೆ. ನಾನು,ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಆ ಮಾತಿಗೆ ನಕ್ಕಿದ್ದೇವೆ.
ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳು ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ. ಏಕೆ ನಮಗೆ ಹಣ,ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಅಂದರೆ ಭಯ?ಅಥವಾ ಹಣ ಗಳಿಸುತ್ತಾರೆ ಅಂದ್ರೆ, ಅದು ಅಡ್ಡ ದಾರಿಯಿಂದ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ ಎನ್ನುವ ನಿಲುವು?!  ಹಣವಂತರನ್ನು ಒಂದು ಥರಾ ಕಾಣುವ ನಮ್ಮ ಮಾನಸಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾ? ಅಥವಾ ಹಣ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮನುಷ್ಯ ಬದಲಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾನೆ ಅನ್ನುವ ಸಂಕುಚಿತ ಮನೋಭಾವನೆಯಾ?

ಒಮ್ಮೆ ಬಂದ ಹಣ, ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ, ಅದರಿಂದಾಗುವ ನೋವು, ಮನಸ್ಸಿನ ಖಿನ್ನತೆ ನೋಡಿರುವ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು, ಇದು ಬೇಡವೇ ಬೇಡ ಅಂತ ದೂರ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರಾ?ಅರ್ಥವಾಗದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಇವು.

ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ,ಶ್ರೀಮಂತ  ಅಂದರೇನು?

ನನ್ನ ಈಗಿನ ಪ್ರೆಶ್ನೆ ಏನಂದ್ರೆ, ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ,ಶ್ರೀಮಂತ  ಅಂದರೇನು? ಅನ್ನುವುದು! ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯ ನಿಜವಾದ ಮಾಪನ ಹಣ ಒಂದೇನಾ? ಹಾಗಾದ್ರೆ ಎಷ್ಟು ಹಣ ಇರುವವರು ಶ್ರೀಮಂತರು? ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಲಕ್ಷಾಧೀಶ್ವರರು, ಕೋಟ್ಯಧಿಪತಿಗಳು ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಕರೆಸಿಕೊಂಡವರು ಇಂದು ಶ್ರೀಮಂತರಾ? ಲಕ್ಷ, ಕೋಟಿಗೆ ಇಂದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಬೆಲೆ ಇದೆಯಾ? ಇದ್ದರೂ  ಎಷ್ಟು ಜನ ಇವರಲ್ಲಿ  ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ? ಶ್ರೀಮಂತ ಅಪ್ಪನ ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮೆದುರಲ್ಲೇ ಭಿಕಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರಲ್ಲ, ಇವರನ್ನ ಶ್ರೀಮಂತನ ಮಕ್ಕಳು ಅನ್ನಬೇಕಾ?
ಅದಕ್ಕೇ ಏನೋ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಹೃದಯ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಅನ್ನುವ ಮತ್ತೊಂದು ಪದವನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗಳಿಗೆ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಇರುವವನು ಎಂದಿಗೂ ಬಡವನೇ ಅಲ್ಲವಂತೆ! ಹೋಗಲಿ ಈ ಹೃದಯ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಯನ್ನಾದರೂ ಹೊಂದಲು ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ,ಅಮ್ಮಗಳು ಸಮ್ಮತಿಸುತ್ತಾರಾ? ಹೃದಯ ಶ್ರೀಮಂತನನ್ನು ಮನೆಗೆ ಮಾರಿ ಪರರಿಗೆ ಉಪಕಾರಿ ಅಂತ ಜರೆದದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ಇದು ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗಗಳ ಸಮಸ್ಯೆಯೋ ಅಥವಾ ಎಲ್ಲರದ್ದಾ? ನಾವು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆದರ್ಶಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತೇವೆ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಮಾಡಲು ಬಿಡುತ್ತೇವಾ? ಅದನ್ನು ಬೇರೆ ಯಾರೋ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ,ನಾವಲ್ಲ,ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಧೋರಣೆ ಎಷ್ಟು ಸರಿ? ಯಾರಾದ್ರೂ ನಾವುಗಳು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಆಗು, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಆಗು ಅಂತ ಹೇಳೊಲ್ಲ ಯಾಕೆ?

ಓದಿ,ನೌಕರಿ ಹಿಡಿದು,ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು,ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾಡು, ಅದು ಒಂದೋ,ಎರಡೋ ಸಾಕು ಎನ್ನುವಂತಹ ಸ್ವಾರ್ಥ ಸಲಹೆ ಕೊಡುವುದು ಎಷ್ಟು ಸರಿ? ಯಾರಿಗೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡದಿದ್ದರೂ  ತೊಂದರೆ ಕೊಡದೆ, ಬದುಕಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಅದೇ ಮಹಾ ಸಾಧನೆ ಅಂತ ಹೇಳೋದನ್ನ ಹೇಗೆ ಅರ್ಥೈಸಬೇಕು?  ನಮಗೆ ನಾವೇ ಇಂತಹ ಚೌಕಟ್ಟು ಹಾಕಿ, ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಈಗಿನ  ಸ್ಪರ್ಧಾ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಬಿಡುವುದು ಎಷ್ಟು ಸಮಂಜಸ? ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಓದಿದಾಕ್ಷಣ ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಬದುಕು ಸಾಧ್ಯವಾ? 50,60 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅದು ಸಾಧ್ಯ ಇತ್ತೇನೋ. ಇಂದಂತೂ ಅದು ಅಸಾಧ್ಯ. ಎಲ್ಲರೂ ಓದುವವರೇ, ಎಲ್ಲರೂ 100 ಕ್ಕೆ 100 ಅಂಕ ತರುವವರೇ.

ಅಂಕ ಪಡೆಯುವುದೊಂದೇ ಶಿಕ್ಷಣವಲ್ಲ

ಹಣ ಒಂದೇ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯ ಮಾಪನವಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಅಂಕ ಪಡೆಯುವುದೊಂದೇ ಶಿಕ್ಷಣವಲ್ಲ ಅಂತ ಯಾವಾಗ ನಾವು ತಿಳಿಯುವುದು?  ಸರ್ಕಾರಿ ನೌಕರರು ಅಂತ ಇರುವುದು ಈ ದೇಶದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಪ್ರತಿಶತ 2 ರಷ್ಟು ಮಾತ್ರ. ಇನ್ನೂ 98 ಜನ ಹೇಗೆ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತೇವಾ, ಹೇಳಿದ್ದೇವಾ? ಮಕ್ಕಳು 100 ಕ್ಕೆ 2 ಅಂಕ ಕಡಿಮೆ ತಂದರೂ ಅವರ ಜೀವನ ಹಾಳಾಯ್ತೇನೋ ಅಂತ ಯೋಚಿಸುವ ನಮ್ಮ ಮನಃಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಗೋದು ಯಾವಾಗ? 21 ವರ್ಷದ ವರೆಗೆ ಅಂಕ ಗಳಿಸುವ ಯಂತ್ರಗಳನ್ನಾಗಿ ತಯಾರು ಮಾಡುವ ನಾವು ಅವರ ನಿಜವಾದ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಅಳೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದೇವಾ? ಎಡವಿ ಬೀಳ್ತಾನೆ ಅಂತ ನಡೆಯನ್ನು ಕಲಿಸದೆ ಹಾಗೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವಾ? ಈಗೇಕೆ ಭಯ? ಬರೀ ಗೆಲುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿ,ಸೋಲು ಎಂದರೆ ಜೀವನದ ಅಂತ್ಯ ಅನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಮಾರಕವಲ್ಲವೇ? ಅವರು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಹಾರಲು ನಾವೆಷ್ಟು ಸಹಾಯಕರಾಗಿದ್ದೇವೆ? ಈಗಲೂ ನಾವು ಇಂಥಹ ಸುರಕ್ಷತೆ ಎನ್ನುವ ಚಿಪ್ಪಿನಿಂದ ಹೊರಬರದಿದ್ದರೆ,ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮ ಮುಂದೆಯೇ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದವರಾಗುವುದು ದೂರ ಇಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಸೋಲನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಪ್ರೀತಿಸುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿದರೆ, ಗೆಲುವು ತಾನಾಗಿಯೇ ಬರುವುದರ ಕುರಿತು ಹೇಳೋಣ. ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರ ಇಂಥಹ ಭಯದಿಂದಲೇ ನಮ್ಮವರ್ಯಾರೂ ವಾಸ್ಕೊಡಿಗಾಮ ಆಗಲೀ, ಕೊಲಂಬಸ್ ಆಗಲೀ ಆಗಿಲ್ಲ.

ಇದು ನಮಗೆ ಥರವಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಹಾಗೆ ಇದ್ದ,ನಾನೂ ಹೀಗೆ,ಹಾಗಾಗಿ ನೀವುಗಳೂ ಹೀಗೇ ಇರಬೇಕು ಅಂತ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳೋದನ್ನ ನಿಲ್ಲಿಸೋಣ. ಜೀವನ ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮಕ್ಕಳು ಶ್ರಮ ಪಡುತ್ತಾರೆ ಅಂತಾದರೆ,ಖುಷಿ ಪಡುವ ಸಂಭ್ರಮ ನಮ್ಮದಾಗಬೇಕು. ಸೋತಾಗ ನಗುಮುಖದಿಂದ ನಾವು ಸ್ವಾಗತಿಸಬೇಕು ಯಾಕಂದ್ರೆ ಗೆದ್ದಾಗ ಸಂಭ್ರಮಿಸಲು ಅವನಿಗೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನ ಇರ್ತಾರೆ. ಸೋಲಿನ ಮಹತ್ವ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತುಂಬಾ ಅಗತ್ಯ. ಅದನ್ನು ನಾವು ಹೇಳೋಣ ಅವರಿಗೆ. ಗೆಲ್ಲಲೇ ಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಹೊರೆಯನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಹೊರಿಸೋದು ಬೇಡ. ಸೋತ ಹೊರೆಯನ್ನ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರಿಗೆ ಯಾರಂದ್ರೆ ಯಾರೂ ಇರಲ್ಲ. ನಾವು ಇರೋಣ. ಗೆಲುವಿನ ಸಂಭ್ರಮ ಅವರು ಹೇಗಾದ್ರೂ ಆಚರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ, ಅದರ ಗೊಡವೆ ನಮಗೆ ಬೇಡ ಅಂತ ಅವರಿಗೆ ಹೇಳೋಣ. ಸೋಲಲು ತಯಾರಾದವನು ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಜಯಶಾಲಿಯೇ ಅನ್ನೋದನ್ನ ನಾವೂ ಮರೆಯೋದು ಬೇಡ.

Photo by Adeolu Eletu on Unsplash